Flight

Zemeckis’e olan hayranlığımı pek çok ay önce dillendirmiştim burada. Geçtiğimiz günlerde ise sonunda yönetmenin canlı aksiyona (live action)  geri döndüğü son filmi Flight’ı izleme şansı buldum -2000’de çektiği Cast Away’dan sonra sadece animasyonlarla konuk olmuştu sinemalara Zemeckis-. Flight’taki rolü Whip Whitaker ile Denzel Washington Altın Küre ve Oscar’da En İyi Erkek Oyuncu dalında aday gösterilmişti.

Pilot Whip Whitaker alkolik olmasına rağmen iyi bir pilottur. Herhangi bir uçuş gibi başlayan son uçuşunda bir şeyler ters gider ve uçak düşer. Whitaker kurtulur ve uçağın düşüşü hakkında yanıtlaması gereken sorular onu beklerken, Kaptan ayrıca bağımlılığıyla savaşır.

Filmin zirveye ulaştığı yer hiç kuşkusuz uçak kazası sahneleri. Nefes kesici şekilde kurgulanmışlar. Bir başka ağır koz ise John Goodman’ı izleme fırsatına ulaştığımız sahneler. Goodman, Kaptan’ın torbacısı ve yakın arkadaşı rolünde olağanüstü eğlenceli bir performans sergiliyor!

Flight aksiyon ve dramı ustalıkla birleştiren; fakat özellikle filmin sonuna doğru yer yer bilindik bir yolda ilerleyerek puan kaybeden bir film. Filmin ikinci yarısında ağırlıklı olarak ele alınan bağımlılık konusu karakter merkezli işleniyor. Tanrı ve Tanrısızlık da filmde üzerine konuşulan, mesaj yoğunluğu olan konular arasında. Din ve inanç –büyük ihtimalle- “kurtuluş”u simgeleyecekleri düşünüldüğü için kendilerine oldukça yer bulmuşlar. Gene de neredeyse komik duran, karikatürize edilmiş dindar ikinci pilot ve karısının varlığı ile bir çeşit din felsefesi ile çıkagelen kanser hastası adamın varlığının -Tanrı inancı kesesinde birleşseler de- birbirlerine duruş açısından ters düşmeleri filmin genel çatısında “Tanrı” başlığının altında bir uyuşmazlık hissi yaratan çatışmalardan biri. İnançla savaş hali ve Tanrı inancı altındaki çeşitlemeler insanın bağımlılığını yeneceğine dair inancı kendinde bulacağını müjdeleyen sembolik ögeler olarak işlenmiş gibi de duruyorlar. Filmin bazı tezlerinin havada kaldığını söylemek yanlış olmaz.

Sonuç olarak Flight, Zemeckis'in en iyi filmi olmaktan çok uzak; fakat yönetmenin canlı aksiyonda neler yapabileceğini tekrar keşfetmek keyifli.